Αυτή είναι η τελευταία από τις αναρτήσεις μου στο Η σύζυγος ενός αξιωματικού των Ναζί: πώς μια Εβραία επέζησε από το Ολοκαύτωμα. (Τα τρία πρώτα είναι εδώ, εδώ και εδώ.)
Μερικές φορές αυτό που η Edith Han Beer αποκαλεί «προσωπική ηθική» προκύπτει από:
Η Φρίντα, ένα κορίτσι που είχε χάσει δέκα δόντια, άρχισε να κλαίει: «Γιατί τα σπαράγγια είναι τόσο πιο σημαντικά από τους ανθρώπους; [DRH note: Frieda and the author were among the slave laborers on a German asparagus farm.] Γιατί ζούμε ακόμα κι αν ο σκοπός της ζωής μας είναι τόσο πόνος;»
Ο επιτηρητής, συγκινημένος από θαύμα από το ξέσπασμά της, μας άφησε να επιστρέψουμε στην καλύβα.
Βλέπετε, ακόμη και οι απάνθρωποι δεν ήταν πάντα απάνθρωποι. Αυτό ήταν ένα μάθημα που έμαθα ξανά και ξανά – πόσο απρόβλεπτοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι όταν πρόκειται για προσωπική ηθική.
Ο Γερμανός αξιωματικός Βέρνερ την ερωτεύεται και συνεχίζει να την αγαπά ακόμα και αφού έμαθε ότι είναι Εβραία. Αλλά δεν είναι πολύ καλή μαγείρισσα και του λέει ψέματα γι’ αυτό.
Φυσικά, αυτό ήταν ένα κραυγαλέο ψέμα. Για να καταλάβετε τον Βέρνερ Βέτερ, θυμηθείτε ότι ήταν απολύτως δυνατό να του πω ότι ήμουν Εβραίος στη Γερμανία στο απόγειο της ναζιστικής εξουσίας, αλλά ήταν απαραίτητο να πω ψέματα ότι είμαι καλός μάγειρας.
Σχετικά με το ψέμα για πενιχρό φαγητό:
«Άκου, Γκρέτα», είπε. [Werner] είπε. «Όταν πηγαίνετε στο φαρμακείο για να αγοράσετε ειδικό γάλα για το μωρό σας, μην εκπλαγείτε αν σας συμπεριφέρονται σαν μια τραγική ηρωίδα. Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, τους είπα ψέματα. Τους είπα ότι είχες ήδη θάψει τρία παιδιά, και επομένως έπρεπε απλώς να σου δώσουν γάλα για να μην μπει και αυτό το τέταρτο παιδί σου στην αιωνιότητα».
Ακόμα και τώρα πρέπει να χαμογελάω όταν το σκέφτομαι. Θα σας πω, από όλα τα πράγματα που μου άρεσαν στον Βέρνερ Βέτερ, αυτό μου ζέστανε περισσότερο την καρδιά: δεν σεβόταν την αλήθεια στη ναζιστική Γερμανία.
