Οι περισσότεροι άνθρωποι πιθανότατα έχουν δει το εμβληματικό υλικό των Beatles να εμφανίζουν στο The Ed Sullivan Show. Πόσοι όμως είδαν πώς ο Paul McCartney τάιζε γλάρους από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου του στο ίδιο ταξίδι στις ΗΠΑ;
Η στιγμή, και το θέαμα του Τζορτζ Χάρισον και του Τζον Λένον να χαλαρώνουν ανταλλάσσοντας μπουφάν, είναι μέρος του ντοκιμαντέρ της Disney+ Beatles ’64, μια οικεία ματιά στο πρώτο ταξίδι του αγγλικού γκρουπ στην Αμερική χρησιμοποιώντας σπάνια και πρόσφατα ανακαινισμένα πλάνα. Προβάλλεται την Παρασκευή.
«Είναι τόσο διασκεδαστικό να είσαι μια μύγα στον τοίχο σε αυτές τις πραγματικά οικιακές στιγμές», λέει η Margaret Bodd, η οποία έκανε την παραγωγή της ταινίας με τον Martin Scorsese. «Είναι απλά ένα απίστευτο δώρο χρόνου και τεχνολογίας να μπορείς να το δεις τώρα, δεκαετίες αργότερα, και να νιώθεις πραγματικά σαν να είσαι εκεί».
Το «The Beatles ’64» βασίζεται σε πλάνα από ένα οδικό ταξίδι 14 ημερών που γυρίστηκε από τους ντοκιμαντέρ Άλμπερτ και Ντέιβιντ Μέισλες, το οποίο άφησε πίσω του 11 ώρες από το Fab Four να χαλαρώνει στο Plaza Hotel της Νέας Υόρκης ή να ταξιδεύει. Αποκαταστάθηκε από την Park Road Post στη Νέα Ζηλανδία.
«Είναι όμορφο, παρόλο που είναι ασπρόμαυρο και όχι ευρείας οθόνης», λέει ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Τεντέσκι. «Φαίνεται ότι γυρίστηκε χθες και απαθανατίζει τη νεολαία των τεσσάρων Beatles και τους θαυμαστές τους».
Το βίντεο συμπληρώνεται από συνεντεύξεις με τα δύο επιζώντα μέλη του συγκροτήματος και ανθρώπους των οποίων οι ζωές επηρεάστηκαν, συμπεριλαμβανομένων μερικών από τις γυναίκες που στέκονταν έξω από το ξενοδοχείο τους ως έφηβες ελπίζοντας να ρίξουν μια γεύση από τους Beatles.
«Ήταν σαν τρελή αγάπη», θυμάται η θαυμάστρια Βίκι Μπρένα-Κόστα στο ντοκιμαντέρ. «Δεν μπορώ να το καταλάβω τώρα. Αλλά τότε ήταν φυσικό».
Η ταινία περιλαμβάνει τέσσερις καρδιοκατακτητές να φλερτάρουν και να χορεύουν στο Peppermint Lounge, τον Χάρισον να χτυπά κιθάρα στα riffs του Γούντι Γκάθρι και την ιστορία του Ρόνι Σπέκτορ, ο οποίος βγαίνει κρυφά την ομάδα από την πίσω πόρτα ενός ξενοδοχείου και στο Χάρλεμ για μπάρμπεκιου.
Η κυκλοφορία της ταινίας ντοκιμαντέρ συμπίπτει με την κυκλοφορία ενός σετ άλμπουμ βινυλίου, το οποίο περιλαμβάνει επτά αμερικανικά άλμπουμ του γκρουπ, που κυκλοφόρησαν το 1964 και στις αρχές του 1965 – “Meet The Beatles!”, “The Beatles’ Second Album”, “A Hard” Day’s Night» (σάουντρακ ταινίας), «Something New», «The Beatles Story», «Beatles ’65» και «The Early Beatles». Δεν έχουν κυκλοφορήσει σε βινύλιο από το 1995.
Η επίσκεψη των Beatles στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1964 περιελάμβανε επίσης συναυλίες στο Carnegie Hall, μια συναυλία στο Κολοσσαίο της Ουάσιγκτον στην Ουάσιγκτον, DC και μια επίσκεψη στο Μαϊάμι, όπου το συγκρότημα γνώρισε τον Muhammad Ali. Το ντοκιμαντέρ δείχνει τα μέλη του συγκροτήματος να διαβάζουν ρεπορτάζ εφημερίδων για τον εαυτό τους.
Οι θεατές μπορεί να μάθουν ότι οι Beatles, τώρα σεβαστοί, αντιμετωπίζονταν συχνά με χλεύη και αγένεια από τις παλαιότερες γενιές. Στη βρετανική πρεσβεία στη Νέα Υόρκη, οι τέσσερις αντιμετωπίστηκαν ως κατώτερης τάξης και ο διάσημος τηλεοπτικός παρουσιαστής Eric Sevareid, κάνοντας ρεπορτάζ για το CBS, συνέκρινε την αντίδραση στους Beatles με ερυθρά.
«Δεν είστε τίποτε άλλο από τέσσερις Έλβις Πρίσλεϊ», τους είπε ένας δημοσιογράφος κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου, στην οποία τα αγόρια άρχισαν να στροβιλίζονται με καλή διάθεση καθώς ο Ρίνγκο Σταρ φώναξε: «Δεν είναι αλήθεια!»
«Το γιατί το κατεστημένο ήταν εναντίον τους παραμένει ένα μυστήριο για μένα», λέει ο Tedeschi. «Νομίζω ότι οι μεγαλύτεροι πίστευαν ότι η μουσική θα επέστρεφε σε μεγάλα γκρουπ».
Μουσικοί όπως ο Sananda Maitreya, ο Ron Isley και ο Smokey Robinson συζητούν επίσης το Fab Four και τι πήραν από τη μαύρη μουσική. Υπάρχουν επίσης συνεντεύξεις με κατοίκους του Χάρλεμ, τον κριτικό Τζο Κουίναν και τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς, που είδε τους Beatles να παίζουν στο Κολοσσαίο της Ουάσιγκτον.
Οι Beatles ’64 επιχειρούν να εξηγήσουν γιατί οι νέοι ήταν τόσο γοητευμένοι από τον John, τον Paul, τον George και τον Ringo. Η επίσκεψή τους έγινε μόλις λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Προέδρου Τζον. Οι F. Kennedy και Tedeschi υποστηρίζουν ότι η Beatlemania ήταν ένα βάλσαμο για ένα έθνος που πενθεί.
«Ένα μέρος μου πιστεύει ότι τα φώτα μόλις έσβησαν. Είχαν κατάθλιψη. Όλα ήταν σκοτεινά. Και το «I Want to Hold Your Hand» τους έφερε ξανά στη ζωή», λέει ο Tedeschi.
Όπως λέει ο ΜακΚάρτνεϊ στο ντοκιμαντέρ, «Ίσως η Αμερική χρειαζόταν κάτι σαν τους Beatles για να άρει το πένθος και να πει απλώς «Η ζωή συνεχίζεται».
