Όπως κάθε χρόνο, ξυπνάω γύρω στις 3:00 π.μ. ώρα Ειρηνικού κάθε Ημέρα του Κολόμπου (γνωστή και ως Ημέρα των Ιθαγενών Λαών ή Ημέρα των Ευχαριστιών στον Καναδά) για να μάθω ποιος κέρδισε το Νόμπελ Οικονομικών. Στη συνέχεια αξιολογώ αν γνωρίζω αρκετά για τη δουλειά του, εκείνη ή τους για να γράψω ένα άρθρο Wall Street Journal τρέξιμο. Φέτος δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Οι συντάκτες τιτλοφορούσαν το άρθρο μου «Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών για τις «περιεκτικές» ελεύθερες αγορές». Wall Street Journal14 Οκτωβρίου 2024
Μετά από 30 ημέρες, το συμβόλαιό μου μου επιτρέπει να τα διαχειριστώ όλα.
Εν τω μεταξύ, υπάρχουν 2 παράγραφοι:
Η Βασιλική Σουηδική Ακαδημία Επιστημών απένειμε το Νόμπελ Οικονομικών σε τρεις οικονομολόγους. Οι νικητές ήταν ο γεννημένος στην Τουρκία Daron Acemoglu και ο βρετανικής καταγωγής Simon Johnson, αμφότεροι του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης, και ο βρετανικής καταγωγής James A. Robinson, οικονομολόγος και πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Έλαβαν το βραβείο «για την έρευνά τους σχετικά με το πώς οι θεσμοί διαμορφώνουν και επηρεάζουν την ευημερία».
ΚΑΙ:
Όπως σημείωσα στην ανασκόπηση του 2013 για το Why Nations Fail, ο Adam Smith παρατήρησε ότι ένας μελλοντικός Καναδάς και Ηνωμένες Πολιτείες θα είχαν λιγότερους φυσικούς πόρους από τη Λατινική Αμερική. Αλλά οι οικονομικοί θεσμοί που δημιούργησε η ισπανική κυβέρνηση στη Λατινική Αμερική ήταν λιγότερο προσανατολισμένοι προς τις ελεύθερες αγορές και τα δικαιώματα ιδιοκτησίας από εκείνους που δημιούργησαν οι Βρετανοί στη βόρεια Βόρεια Αμερική. Είναι κρίμα που οι κύριοι Acemoglu και Robinson δεν ανέφεραν τη διορατικότητα του Smith. Ούτε ανέφεραν το βιβλίο του οικονομολόγου Mancur Olson του 1982, The Rise and Fall of Nations, το οποίο προοιωνίζει την υπόθεση των νομπελίστων.
Μακάρι να ήξερα για την καταστροφική κριτική του συν-μπλόγκερ Pierre Lemieux (κύλιση για σύνδεσμο) για τα βιβλία του Acemoglu και του Johnson. Δύναμη και πρόοδος πριν γράψω το δικό μου WSJ κομμάτι.
Υ.Γ. Στην τελευταία παράγραφο επικρίνω τον Acemoglu για την υποστήριξή του στην καταστολή της ελευθερίας του λόγου από την κυβέρνηση της Βραζιλίας.
Όπως κάθε χρόνο, ξυπνάω γύρω στις 3:00 π.μ. ώρα Ειρηνικού κάθε Ημέρα του Κολόμπου (γνωστή και ως Ημέρα των Ιθαγενών Λαών ή Ημέρα των Ευχαριστιών στον Καναδά) για να μάθω ποιος κέρδισε το Νόμπελ Οικονομικών. Στη συνέχεια αξιολογώ αν γνωρίζω αρκετά για τη δουλειά του, εκείνη ή τους για να γράψω ένα άρθρο Wall Street Journal τρέξιμο. Φέτος δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Οι συντάκτες τιτλοφορούσαν το άρθρο μου «Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών για τις «περιεκτικές» ελεύθερες αγορές». Wall Street Journal14 Οκτωβρίου 2024
Μετά από 30 ημέρες, το συμβόλαιό μου μου επιτρέπει να τα διαχειριστώ όλα.
Εν τω μεταξύ, υπάρχουν 2 παράγραφοι:
Η Βασιλική Σουηδική Ακαδημία Επιστημών απένειμε το Νόμπελ Οικονομικών σε τρεις οικονομολόγους. Οι νικητές ήταν ο γεννημένος στην Τουρκία Daron Acemoglu και ο βρετανικής καταγωγής Simon Johnson, αμφότεροι του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης, και ο βρετανικής καταγωγής James A. Robinson, οικονομολόγος και πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Έλαβαν το βραβείο «για την έρευνά τους σχετικά με το πώς οι θεσμοί διαμορφώνουν και επηρεάζουν την ευημερία».
ΚΑΙ:
Όπως σημείωσα στην ανασκόπηση του 2013 για το Why Nations Fail, ο Adam Smith παρατήρησε ότι ένας μελλοντικός Καναδάς και Ηνωμένες Πολιτείες θα είχαν λιγότερους φυσικούς πόρους από τη Λατινική Αμερική. Αλλά οι οικονομικοί θεσμοί που δημιούργησε η ισπανική κυβέρνηση στη Λατινική Αμερική ήταν λιγότερο προσανατολισμένοι προς τις ελεύθερες αγορές και τα δικαιώματα ιδιοκτησίας από εκείνους που δημιούργησαν οι Βρετανοί στη βόρεια Βόρεια Αμερική. Είναι κρίμα που οι κύριοι Acemoglu και Robinson δεν ανέφεραν τη διορατικότητα του Smith. Ούτε ανέφεραν το βιβλίο του οικονομολόγου Mancur Olson του 1982, The Rise and Fall of Nations, το οποίο προοιωνίζει την υπόθεση των νομπελίστων.
Μακάρι να ήξερα για την καταστροφική κριτική του συν-μπλόγκερ Pierre Lemieux (κύλιση για σύνδεσμο) για τα βιβλία του Acemoglu και του Johnson. Δύναμη και πρόοδος πριν γράψω το δικό μου WSJ κομμάτι.
Υ.Γ. Στην τελευταία παράγραφο επικρίνω τον Acemoglu για την υποστήριξή του στην καταστολή της ελευθερίας του λόγου από την κυβέρνηση της Βραζιλίας.
